มีคนถามว่าทำไมฉันถึงมาเรียนครู? ตอนนั้นฉันยังไม่รู้หรอกว่าทำไม
ฉันตอบได้เพียงแค่ชอบวิชาภาษาไทย ชอบสอน ชอบแต่งกลอน
แต่ฉันเป็นคนที่ยิ้มไม่ค่อยเก่ง ตลอดระยะเวลา ๑๖ สัปดาห์ที่ผ่านมา
ฉันกลับมานั่งทบทวนใคร่ครวญตัวเอง ถามตัวเอง ฉันมาเรียนครูเพราะอะไรกันแน่
ตอนนี้ฉันได้คำตอบแล้ว ฉันคิดว่าฉันชอบ”ความท้าทาย” เพราะในแต่ละวันที่ฉันสอน
ไม่มีวันไหนที่เกิดเรื่องราวเดิมๆ ซ้ำกันเลยสักครั้ง มีสถานการณ์ต่างๆเข้ามามากมาย ความกังวลว่าเด็กจะเข้าใจสิ่งที่ฉันสอนไหมเด็กจะได้ความรู้มากไหม สนุก หัวเราะ ร้องไห้ โกรธ รัก นี่สินะที่เรียกว่ารสชาติชีวิตของครู แต่ฉันกลับชอบมัน บางวันมันทำให้ฉันเครียดโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
บางวันมันทำให้ฉันยิ้ม ฉันหัวเราะอย่างกลับคนบ้า แต่ละวันมีโจทย์ใหม่ๆ
มาให้สมองฉันคิดอยู่ตลอดเวลา จะทำอย่างไรดี ฉันได้แต่นั่งขอบคุณเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านเข้ามามันทำให้ฉันแกร่ง
ฉันเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ขอบคุณเหตุการณ์ต่างๆ
ที่ทำให้ฉันค้นพบตัวเองว่า “ฉันเรียนครูเพราะอะไร” ฉันอาจยังเป็นครูที่ไม่เก่ง
บุคลิกภาพยังไม่ดี แต่ฉันจะพยายามปรับ โจทย์ที่อยากสำหรับฉันที่สุด คือ “การยิ้ม” ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยยิ้มนะ
แต่ฉันยิ้มน้อย ใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยความเย็นชา จนบางคนที่เขาไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉัน
เขามักจะไม่ค่อยกล้าเข้ามาคุยกลับฉัน โดยเฉพาะนักเรียนในชั้นที่ฉันไม่เคยสอน
แต่เด็กๆ คนที่เคยเรียน เคยพูดคุยกับฉันเขากะรู้ว่าเป็นอย่างไร
แต่นั่นเป็นส่วนน้อย ฉันจึงต้องพยายามปรับใบหน้าของฉันให้ยิ้มแย้มแจ่มใส
เพื่อนักเรียนจะได้มาพูดคุยกับฉัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น